Τέχνη-Γάτα

Όταν η τέχνη συνάντησε τη γάτα

 Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τα ευφυή αιλουροειδή, που εξημερώθηκαν για να συντροφεύσουν τον άνθρωπο στην ιστορία της ζωής, εξακολουθούν να κερδίζουν το θαυμασμό και την αγάπη εκείνων, που αναγνωρίζουν τις γάτες ως πλάσματα σοφά και ανεξάρτητα, η διακριτική παρουσία των οποίων λειτουργεί συχνά κατευναστικά μέσα στο χώρο.

Αυτή η «σοφία» της γάτας, σε συνδυασμό με την ικανότητά της να είναι παρούσα και ταυτοχρόνως απούσα, ενέπνευσε και εμπνέει τους καλλιτέχνες αιώνες τώρα, σε βαθμό που εκείνοι δεν θα μπορούσαν παρά να αφιερώσουν μέρος των έργων τους στα συμπαθή τετράποδα . Ανατρέχοντας στην ιστορία της τέχνης, αλλά και στην τέχνη γενικότερα, βλέπουμε πως πίσω από πολλούς σπουδαίους ζωγράφους, γλύπτες ή συγγραφείς βρισκόταν σχεδόν πάντα και η γάτα του.

Για τούτο το αιλουροειδές έχουν γραφτεί αναρίθμητες σελίδες από τον καιρό ακόμη που λατρευόταν στην αρχαία Αίγυπτο. Εξακολουθούν να γράφονται πλήθος γοητευτικά κείμενα και σήμερα. Για τη γάτα έγραψαν ποιητές πρώτης γραμμής: από τον Μποντλέρ και τον Τζον Κιτς ως τον Ρίλκε, τον Γέιτς, τον Νερούδα. Και δικοί μας: ο Καββαδίας, ο Σαχτούρης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Πατρίκιος, η Δημουλά και άλλοι.Από τον καιρό που ο Ηρόδοτος, ο Πατέρας της Ιστορίας, βρήκε το χρόνο και τη διάθεση να μας αφήσει τη δική του μαρτυρία για τις γάτες, έως και σήμερα, δεν υπήρξε εποχή που να άφησε έξω από τη λογοτεχνική της παραγωγή τον «μικρό τίγρη σαλονιού» .

Στην τέχνη τις συναντά κανείς με πολλές αφορμές ,σε κάθε περίπτωση όμως ένα είναι σίγουρο: Η έμπνευση ενίοτε παίρνει τη μορφή γάτας. Έχει ουρά και νιαουρίζει για να μας συγκινεί.